top of page

Adam Biernacki / program składany

Sceny z Mozarta

​na podstawie oper Wolfganga Amadeusza Mozarta

 

24 IV 2009, Muzeum Niepodległości w Warszawie

 

spektakl w wykonaniu uczniów Wydziału Wokalnego

Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych im. F. Chopina w Warszawie

 

 

Scenariusz i reżyseria Adam Biernacki

Scenografia i kostiumy Elżbieta Tolak

Przygotowanie solistów, opieka artystyczna Anna Maćkowiak

Wykonanie: Anna Boublej, Bożena Bujnicka, Anna Choczaj, Joanna Chodorowska, Paweł Cichoński, Jan Czarnecki, Anna Fijałkowska, Mirosława Florczak, Piotr Jabłoński , Karolina Kaczmarska, Agata Karasińska, Patrycja Kaźmierczak, Piotr Kędziorek, Klaudia Kulik, Ewelina Mrozowska, Katarzyna Moląg, Aleksander Przeradowski , Ewa Smerecka, Piotr Wojciechowski, Agnieszka Zagroba oraz Sebastian Królikowski i Monika Kolasińska (fortepian)

 

„Sceny z Mozarta” to projekt warsztatowy uczniów Wydziału Wokalnego ZPSM Bednarska. Jest to próba scenicznego zmierzenia się z niełatwą materią Mozartowskich oper. Podstawą spektaklu są wybrane sceny z „Wesela Figara”, „Don Giovanniego” i „Łaskawości Tytusa”. Głównym założeniem  inscenizacyjnym jest stworzenie wyrwanym z kontekstu fragmentom nowego „środowiska”; odnalezienie w nich bądź przypisanie im nowego kontekstu, znaczenia, podtekstu; zaadaptowanie ich do spójnego, powstałego z ich materii scenariusza. Jednak chociaż sceny z Mozarta pojawią się w odmiennej od tradycyjnej interpretacji, dokonana na nich „zdrada” ma być twórcza i pozwolić na dostrzeżenie w XVIII-wiecznym tekście autentycznej współczesności. Każda z wybranych scen jest osobną, zamkniętą całością, a tym, co dziewięć takich fabuł łączy jest historia miejsca, w którym się zdarzają. Nie jest to oświeceniowy salon czy buduar ani też rzymski pałac. Sprawa dzieje się w hotelu, sklepie, czy salonie odzieżowym – lecz i to jest jedynie pretekstem do właściwego celu projektu: pozwolenia współczesnym młodym ludziom na odkrycie w mozartowskiej materii impulsu do wyzwolenia działania, energii, myślenia i identyfikacji; do świadomej zabawy konwencją, ale i do poszukiwania scenicznej prawdy.

bottom of page